keşke şu depremin olduğu zamanda yaşım biraz daha büyük olsaydı da bol bol leş sikseydim. karşıdaki beyaz tenli ev kadını oldukça güzeldi. kuzen birisinin yüzüne boşalmış, doğruluğunu bilmiyorum
17 Ağustos 1999...
03:02
O acıyı depremi yaşayanlar kadar hissedemesek bile her ağustos ayının 17'sinde bir acı doğuyor yüreklerimizde.Allah 17 Ağustos depreminde hayatını kaybeden vatandaşlarımıza rahmet eylesin, ailelerine sabır versin...
Öyle bir gece düşünün ki;
İyi geceler diye öptüğünüz annenizi,
Küs arkadaşınızı,
Kapı önündeki köpeğinizi sabah bulamayacaksınız...
Ağustoslar güzeldir 17'si olmasa...
İkinci yaşımı doldurmak üzere olduğum gündü. Benim için başka bir anlamı yok.
Bu depreme dustayken yakalanan herkesi saygıyla aniyorum. Rip dusa kabinle gomulen ciplak adam.
şerefsizlik yapmayın lan orospu cocukları. 15 16 yaşında mısınız amına koyduklarım
o zamanlar bir terzide çalışıyorum. az ötemizde de bir sucu dükkanı vardı. sucuda bir kız işe başladı günlerden birinde. sarı saçlı beyaz yüzlü bir kız.. aklımı başımdan aldı gitti. tanışmak istiyorum konuşmak istiyorum ama o zamanlar cep telefonu filan yok. durmadan günde 8-10 kez dükkana damacana su isteme bahanesiyle sucuyu arayıp duruyorum. bizim dükkan suyla doldu. bir rum göçmeni dükkan sahibi terzi bir de ben. adam söyleniyor.. "oğlum su isteyip durma nasıl içelim bu kadar suyu?" eski kartal marka bir arabası vardı. akşamları arabasına atıp gidiyor suları zaman zaman. ama her gün paylıyor beni su isteme diye. ne yapsın adamcağız "haftalıklarından keseceğim demeye" başladı. bir başka yol bulmalıydım. ne zaman sucu dükkanına gitsem illa gelen giden oluyor bir türlü konuşamıyorum.
avcılarda evin karşı sokağında çay bahçeleri vardı. depremde hepsi göçtü gitti. şimdi yerinde villalar var. çay bahçesinde zaman zaman müthiş matineler suareler olurdu. bir akşam müslüm baba gelecekti. nasıl izdiham var anlatamam. arkadaşlarla sıra satıyoruz bileti olmayanlara. saatlerdir kuyruktayız. aa bir baktım emel.. sucuda çalışan kız yanında annesiyle girdi içeri rahatça. meğer annesi gazinoda tuvaletçiymiş. o akşam dedim ki illa benim içeri girmem şart. sıra satmaktan kazandığım parayla gittim bilet aldım hem de karaborsa. akşam girdim içeri nasıl izdiham. baba coştukça coşuyor sahil yolunu inletiyor. böyle bir atmosfer olamaz.
hemen koştum tuvalet tarafına bir boşlukta. annesi kapıda bekliyor tabi emel nerede diye soramıyorum kadın eski jilet tayfadan iki dakikada çizerler beni. aaa kafamı bir çevirdim emel divan gibi bir şeyin üzerinde o sesin içinde kıvrılmış uyumuş. üçüncü sınıf türk filmlerindeki ajitasyon sahneleri gibi ama bu kez gerçek, tam orada karşımda.
yaşım 18-19 ama nasıl sarhoşum. bir şeyler yapmam gerek o gün oldu oldu yoksa daha ilan edemem aşkımı. gittim tuvalete girdim yalandan, çıkınca da emel'in annesi kolonya tuttu bana dedim "ben kendim dökeyim". şişeyi düşürdüm yere bilmeden elimden kaymış gibi. hoop şişe yerde ama şansa bak tam kırılmadı. kenarından akıtıyor ama. tüh onu da beceremedik derken kadın bir sinir aldı şişeyi yerden içeriye gitti. tamam dedim oğlum dal içeri ilan et aşkını zaten dayak yesem de acımaz o an.
gittim içeri uyandırdım. şaşırdı. dedim gün bugün ya allah. bir döküldüm sorma. emel tek bir şey bile demedi. baba nasıl coşuyor dışarda anlatamam inliyor her taraf. sahil yolu öyle atmosfer görmedi. orada olan varsa hatırlar. evlerin balkonları, çatılar, ağaç tepeleri sanki üzüm asması gibi her yerden insan taşıyor.
emel konuşmadı öyle bekledi. baktım kısa süre bende ona öylece. çıktım gittim sonra annesi gelmeden. koridorda ilerleyip gazino bahçesine yaklaştıkça ses nasıl artıyor anlatamam. nasıl sabaha vardık ne ara uyandım bilmiyorum. sahilde çimenler üzerinde uyandım. aylardan mayıstı. üşümedim çok. arkadaşlarımın her biri ayrı yerde sızmış ama arkadaşlar iyidir.
hafta başı dükkana gittim. siparişleri paketliyorum ama bir yandan da kafam karmakarışık su istesem ayrı dert istemesem ayrı dert. aaa bir baktım emel geldi dükkana elinde sarı bir etek. bana baktı ama ne bakmak.. yok yok bakmadı beni tornavidayla oydu sanki. eteği gazinodan bir kadın vermiş "bana göre yapılır mı" dedi. "usta yok ölçü almak lazım" dedim. "sen alsan olmaz mı" dedi.
cumartesi gecesinden bahsetmiyor hiç. acaba rüya mı gördüm? içkiliyim diye kafamda mı kurdum? bel ölçüsü alıyorum mezurayla ama yalan yanlış. ilk kez böyle yakınımda. kokusunu içine çektim. mezurayı tuttu. durdurdu beni ve aniden sımsıkı sarıldı. boynunun kokusu hala aklımda. hiç unutmadım o günü o anı.
ilk aşkımdı o benim. beraber yürüyorduk, beraber öğlen yemeği yiyorduk, beraber pastanede tatlı yiyorduk. izin günümüzde beraber kadıköy'e, beyoğlu'na gidiyorduk. mutluyduk lan. koca dünyada iki genç aşık vardı bir kenarda ama mutluyduk.
günler günleri kovaladı koca bir yaz ne güzel geçiyordu anlamıyordum bile. sana muhabbet kuşu almıştım ilk buluşmamızda onu verecektim. sabah işe gideceğim diye saat gece 12'yi geçerken yattım o akşam. birkaç saat sonra müthiş bir gürültüyle uyandık. duvarlar çökmüş kapıyı bulamaz haldeydik. zor bela evden çıktık. yüzüm gözüm şiş, kollarım da ezilmeler var. üzerime annemin duvara dikine dizdiği halılar devrildi zor kalkıp çıktım altından. nihayet dışardaydım. sanki 5-10 dakika sonra her şeş geçecek gibi hissediyordum. sokakta yürüdükçe yıkılan binaları gördükçe aklım başımdan gitti.
ailem panik halinde bir yere gitmeme müsaade etmiyor ama dinlemedim.. alt sokağa vardım bir fırsat.. belki emel'i görürüm diye. sucunun olduğu bina yıkılmış sanki biri almış başka yere taşımış gibi bina temeline doğru çökmüş. evlerine doğru ilerledim. az daha yürüdüm. binanın ucu gözüktü ama gözükmemeliydi oysa. bu bina daha geride bakımsız küçük bir binaydı. öne doğru yatmıştı bina.. devrilmişti sokağın ortasına doğru. emel oradaydı ya da gazinoda uyumuştu belki de. ölmemiştir dimi? gazinoda geç saatlere kalınca orada uyuyordu bazen. sabaha annesine temizliğe yardım edip sucuya geçiyordu çalışmaya. emekçi kızdı emel.. şimdi pek yok öylesi. gazinonun olduğu yere indim. denizin suyu kaplamış sahili. masalar sandalyeler yüzüyor kıyılarda. taşmış her yer, çamur, yosun balçık... sanki batmış gazino gölün içinde kalmış gibi.
o gün göremedim emel'i. kimseye bir diyemedim, soramadım. bakındım bulamadım. bir daha hiç göremedim. enkaz çalışmaları yapıldı ama emel yoktu. annesi de yoktu. herkese ulaştılar ama birkaç kişinin akıbetini hiç öğrenemedik. bunlardan biri de emel'di.
annesini gazinocular borçlandırmış fırsat bu fırsat kaçtılar diyenler oldu. aslen göçmenlerdi arayan soran yoktu sahipsiz kaldılar kimse ilgilenmedi üstlerine yeni bina yapılmıştır diyenler oldu. nasıl da kolay dediler bunları.. bir daha emel'i hiç göremedim. o kadar göremedim ki bazı geceler acaba hiç böyle biri yoktu da ben mi kafamda kurdum diye düşündüğüm zamanlar bile oldu. onla gittiğimiz her yere onsuz da gittim. insanların yüzlerine bakmaya başladım belki denk geliriz diye. hafızasını kaybetti bir gün gelir diye düşündüm bazen de.. gelmedi, dönmedi. sonraları ölmüşler dediler ama kesin bilgi bulamadım. can pazarı vardı etrafta. bizim sokakta herkes komşuydu, hatta bazıları akrabaydı ama kimse kimseyi tanımıyor gibiydi. herkes kendi canının derdine düşmüştü.
emel'i bir daha hiç görmedim, akıbetini öğrenemedim. ama biliyorum emel öldü. ölmese gelirdi. kesinlikle gelirdi, yine sarılır birbirimizin yaralarını sarardık sahil kenarında..
kaç sene geçti be emel baksana. acaba nasıl olurdu senle geleceğimiz? sık sık anıyorum seni. eski mahalledekiler önce öldü dediler, birkaç sene sonra "enkazdan da çıkmadılar kesin kaçtı bunlar" dediler, ben hep öldü bildim seni çünkü bilirim, yaşıyor olsan gelirdin. ama yaşıyorsun, iyisin ve gelmedin diyelim.. yine de bir şey değişmez ki, seviyordum seni. gelsen de gelmesen de seviyordum.
her neredeysen ne haldeysen bil ki seni hiç unutmadım.