sanki indirdiğim ögeye bir daha ulaşamayacakmışım gibi geliyor ve anlık paniklemem yerini huzursuz bir mutsuzluğa bırakıyor ki akabinde bu mutsuzluğun getirdiği iç sıkıntısından ötürü tüm şevkim kaçıyor. bilgisayarı kapatıp camdan dışarı bakıyorum. buz gibi havaya rağmen tişörtle dolanan insanları görüp daha da sıkılıyorum. camı kapatıp salona geçiyorum. hiçbir şey değişmemiş.
