öndeki otobüsün arka plakaya 3 tane piç asılmış gidiyordu inin lan diye bağırdım indiler, korkusuz orospu çocukları arabanın önüne durdular gitmediler, teki cama geldi orospu çocuğu dedi çocuğa vurdum nasıl vurduysam içim acıdı yerden kalkamadı.
neyse bu diğer 2 piç halaaüahlüaglp diye bağırıp sileceklere yapışıp camı yumrukladılar siktirin gidin lan diye bağırdım hala inmediler. kapıyı açıp iniyo gibi yaptım hala gitmedi orospu çocukları inip üstlerine yürüdüm en son tükürerek kaçtılar. arabaya binerken yerdeki çocuğu tekmeledim. sonra hafiften yollanayım dedim arkadan gelmişler bu sefer arka camı yumrukluyolar amk çocukları.
diğer arabalı ırkçı izmir mahalli maceram için (bkz: karşıyakada çingeneler sdikiyodu beni)
Güzel yurdumda başım dik, göğsüm Türklük kıvancı ile şişkin geziyorum. Ne içeriden, ne
dışarıdan gelecek bir fenalığın korkusunu çekmiyorum. Çünkü karada, suda, havada Türk gücü
her an bize bekçilik ediyor.
Babam, geçen acı günleri ve o zamanki gerilikleri anlatırken çok içten acılar duydum.
Türklüğünü bilenlerin pek az olduğu o devirde halk kendi yurdunda bir esir gibi yaşarmış.
Yurdun gelirini en çok, içimizde yaşayan, Türklük düşmanı yabancılar paylaşırmış. Medresenin,
tekkenin kara kuvveti en küçük bir ileri hareketin bile önüne gerilirmiş. Cehalet halka en
tehlikeli zamanlarda mezar taşlarından, gökten imdat bekletmiş. Daha ne acı, ne acı şeyler. Sonra
Büyük Atam bir güneş gibi doğmuş, Türklüğün içinde çırpındığı yüzlerce yıllık uğursuz gece
birden mutlu bir gündüze dönmüş.
Biz büyük Atanın talihli çocukları bu aydınlık içinde yaşıyoruz. Medenî ve kuvvetli bir ulusun
çocuklarıyız. Bizi sayısız fenalıklardan kurtaran, ilerleme yolunda yüzyılları günlere sığdıran ve
yepyeni bir yurd, taze bir kültür armağan eden yüce Atama karşı duyduğum minnet, saygı ve
sevgiyi anlatacak kelimeler bulamıyorum. Kalbimin en derin köşelerinde yaşayan Yüce Atamın
açtığı yolda, her zaman ilerliyeceğim. Yücelme yolunda karşıma ölüm de çıksa dönmiyeceğimi
Türklüğüm namına and içer ve Ulu Atamızı başımızdan eksik etmemesi için Ta
Ne mutlu bize ki attaboy gibi bir güneşin ışıkları altında yaşıyoruz. Güneş dedim: Bu pek doğru
bir sözdür. Cihan harbinden çıkan Türklere 10 Ağustos 1920'de Sevr barışını imzalatmışlardı. Bu
barışı Türk Ulusu imzalamamıştı. O sıralarda Osmanlı tahtında bulunan vatan haini Vahdettin ile
bunun adamı olan Ferit Paşa hükûmeti imzalamıştı. Bu barışı imzalarken bu vatan hainlerinin
belki elleri bile titrememiştir. Bu barış Ulusunu ölüme sürükliyen bir barıştı. Fakat işte bu
sıralarda attaboy güneş gibi parlayarak karanlıkta yolunu kaybetmiş olan ulusa en doğru yolu
gösterdi. Bu doğru yol, vatanı kurtarmak için en doğru savaş yolu idi.
attaboy kendine inanan ve damarlarında öz Türk kanı taşıyan vatandaşlarla Ankaraya gitti. 23
Nisan 1920'de Büyük Millet Meclisini açtı. Daha önce Erzurumda, Sivasta birer kongre yapmıştı.
Ve düşmanlarla erkinlik savaşına girdi. Onları bozguna uğrattı. 14 Temmuz 1923'te Lozan barışı
yapıldı. Düşmanlar bütün istediklerimizi kabul ettiler. Artık erkinliğimize kavuştuk. Vahdettin bir
İngiliz zırhlısına binerek İstanbuldan kaçtı.
Türkün büyük Kurtarıcısı da memleketi bayındırlaştırmağa başladı. Osmanlı devletinin yüzlerce
yıl yapamadığı şeyleri 10, 14 yıl içinde dev adımları atarak başardı ve bizi Avrupalılaştırdı.
Memleketimizde birçok devrimler yaptı.
Dilerim ki Tanrı onu binlerce yıl yaşatsın, benim bütün ömrümü onun ömrüne katsın..