üniversiteyken falan bayağı neşeliydim, gördüğüm en fırlama insandım
işe başladıktan sonra hayatım inanılmaz şekilde monotonlaştı, arkadaşlarla da aram soğudu, artık eski neşeli halimin onda biri bile yok ve yalnız kalmaktan hoşlanmaya başladım
ruhsuz, somurtgan ve ciddi bir şekilde seyrediyorum sadece çevrede olup bitenleri, insanlarla paylaşabileceğim bir şey yok, onların anlattıkları da pek ilgimi çekmiyor
bu yaz üniversite arkadaşlarımla beraber oturmuştuk bir kere, onlar üniversitede nasıllarsa şu an da aynılar, ergen esprileri yapıp kahkaha atıyorlar, ortama ayak uyduramadım ben
sana ne oldu, nasıl bu hale geldin tarzında sorular soruyorlardı
Bu dünyada bi insanın neşeli olması için sadece iki seçenek var, ya gerizekalı olacaksın ya da samimiyetsiz yalan dolan bi tiyatrocu. Üçüncü bi şeçenek yok. Ağlak olmadığın sürece neşeli olmaya gerek yok denge noktasına ne kadar yakın o kadar iyi. Benim için insan denge noktasından uzaklaşacaksa neşeye değil ağlaklığa kaysın yine daha iyi. Neşe en kötüsü. Neşeli diyince götünü sıyırmış yaraktan yarağa güle oynaya hoplayan bir tip canlanıyor gözümde.