taa o zamanlardan beri belliymiş bu kadar zeki olacağım.
otsbirci zülküf'ün hikayesi;
yaşım 24e dayandı artık geçmişime baktığımda insanlarla bağ kuramadığımı görüyorum hep, bunu da geçen sene fark ettim aydınlanmaya bak neyse arkadaşlarım oldu ama hiç ileriye gidemedi bağlarım kankam olmadı mesela hiç, insanlara mesafeli davrandım hep, sanki bir koruma kalkanı gibi ve hala yapıyorum alışkanlığa dönüşmüş, birşeyden tırsıtığım için böyle ama ne onada hakim değilim, belkide dışardaki insanlar beni etrafına yukardan bakan, kibirli bir göt olarak düşünüyor, halbuki gerçekte insan,hayvan,bitki ayırmadan seven,koruyup kollama içgüdüsüne sahip bir allahın kuluyum, ama içimdeki acılar o kadar etrafımı sardıki artık hareket edemiyorum ve korkuyorum, çünkü bu yüke dayanamıyorum da, bu yüzden mesafe koyuyorum herhalde etrafıma, zayıf gözükmekten gına geldi artık, insanların arasında hiç kendim olmayı beceremedim belkide bu sınırsız yalnızlığımın sebebi bu duygularım tükenmiş durumda,
ilkokulda annem kafamı sikerdi, nasihat verirdi bana mesela biri sana vurmaya kalkarsa sakın gavga etmeyeceksin elinden tutatacaksın bana niye vuruyosun diyeceksin derdi işte hesap da utanıcak karşı taraf, vurmayacak bana, belki içimden saldırmak geliyor kendimi korumak geliyor, bunu örnek olsun diye veriyorum annem benden binkat sorunlu bir insan, çocukken evden bile çıkarmazdı zarar gelir diye tam 15 yaşında mahallede insanlarla tanıştım, top falan oynadım,
kız kankam bile olmadı, sevgiliyi söylemiyorum bile zaten, platonikten platoniğe geçiş yaptım hep zaten bu kadar kendinden uzak birine bu bile fazla gerçek, ben bu yaşam olayından kendime bir pay çıkartamıyorum denizin içindeki mekansız taşlar gibi amaçsızca sürükleniyorum ve kendi üstümde nefes almak dışında pek bir hakimiyetim yok, param hep oldu, fena okullarda okumadım fiziksel imkanlarım hep oldu ama manevi anlamda içim bomboş, abartmak veya mecazi anlamda söylemiyorum içim cidden boş ve bu boşluk kendimi bildim bileli var, takip edemiyorum, nasıl falan diyemiyorum
bayramlarda kuzenler falan buluşurduk her yıl ananemde yaş 13-14 civarı, mesela ilk kez yeni bir telefon alınmıştı bana, onların yanında cebimden çıkarmaya utanırdım, çünkü pahalıydı biraz böylrçe utana sıkıla hareket ederdim sanki ben haketmiyorum vs gibi cebimden çıkarmazdım halbuki diğer kuzenlerin benden daha iyi telefonları vardı kafa kafaya verip çatır çatur müzik oyun açar eğlenirlerdi bense köşede özürlü gibi mahzun otururdum onlarlada bağ kuramadım zaten birbirimizi fiziksel çocukluktan beri tanıyoruz ama ben ruhen yokum, bu olayları sıklıkla düşünüyorum ama içinden çıkamıyorum sebebi neydi, aslında annem aklıma geliyor telefon yüzünden kafamı sikerdi hiç özgür bırakmadı köpek gibş hakaret ederdi birşeyi beğenmediyse, yanlış olduğunu düşündüyse neyse
dün kendime 2 tane bira ve leblebi aldım, alkol alınca ağlıyorum artık sızana kadar hemde canım ağlamak istiyor zaten belki biraz rahatlarım, bugünlerde çok rahatsızım…
tunceli otistik ve engelli cocuklar yardimlasma gecesi mi bu.
bunla bir sürü kişi bana kripto ermeni diyor, benim anne tarafı ve babaannem ermeni, ben küçükken bizim köydeki evin çatı katında kilise gibi bir şey vardı, anne tarafı orada ibadet ederdi, ben de katılırdım, şarkılar söyleyip yemek falan yerdik tüm aile , zamanla azaldı ve bitti bu olay.
Sizce gerçekten Ermeniye benziyor muyum?
ermeniye benziyorsun deyince hoşuna gitmiş dağdan yeni inmiş ayı kadar kıllı kekonun
