Mahreme b. Nevfel b. Vehb el-Zührî, Medine'de bulunuyordu. iki gözü kör, yaşlı bir ihtiyardı. Tam 115 yaşındaydı. Bir gün mescidde kalktı, küçük abdestini yapmak istedi. Nuayman b. Amr b. Rifâa b. Haris, yerinden kalkıp onun yanına geldi. Onu mescidin bir kenarına çektikten sonra "İşte buraya işe" dedi. O da orada oturdu ve çişini yaptı. Halk ona bağırdı. O da çişini bitirdikten sonra "Beni bu yere kim getirdi, azab olunasıca?" dedi.
Ona "Nuayman b. Amr seni getirdi" dediler. İhtiyar "Benim başıma getirdiğini Allah da onun başına getirsin" diye bedduada bulunduktan sonra "Dikkat ediniz! Bu benim Allah için üzerime farz olsun, nezr olsun. Eğer ben onu elime geçirirsem, şu bastonumla ona öyle bir darbe vuracağım ki, ölünceye kadar unutamayacak" dedi. Böylece bir zaman geçti, Mahreme de olanları unuttu. Sonra bir gün Hz. Osman mescidin bir tarafında namaz kılarken Nuayman, Mahreme'nin yanına giderek "Nuaymandan intikam almak istiyor musun?" dedi.
Mahreme "Evet, nerdeyse onu bana göster" dedi. Nuayman, Mahreme'nin kolundan tutarak onu Hz. Osman'ın arkasına götürdü ve "İşte Nuayman budur" dedi. Hz. Osman namaz kılarken hiç bir şeyden haberi olmazdı. Mahreme iki eliyle asasını tuttu ve bütün gücüyle Hz. Osman'ın kafasına indirdi. Hz. Osman'ın kafası yarıldı. Halk "Sen ne yaptın. Mü'minlerin Emîri'ne vurdun" dediler. Bu olanları işiten Zühre oğulları Nuayman'dan intikam almak istediler, fakat Hz. Osman, onlara "Bırakın onun belasını Allah versin. O Bedir ashabındandır" dedi
Hz Ebu Bekir; Rasülüllah’ın vefatından bir yıl önce, ticaret maksadıyla Basra(Busra)yolculuğuna çıkar. Basra’ya ticaret mallarını götürürken onunla birlikte Hz Nuayman ile Hz Süveybit Harmele de bulunur. Bu iki zat, Bedir Savaşına katılmış olan sahabilerdendir.Kervanın azık işlerine Hz Süveybit bakar. Hz Nuayman,Hz Süveybit’e: ”Benim karnımı doyur”,deyince, o: ”Dur bakalım, Ebu Bekir gelsin de öyle”,der. Bu cevaptan memnun olmayan Hz Nuayman ”Gör bak, başına ne işler açacağım” diyerek ortadan kaybolur. Hz Nuayman, bunun üzerine satılık develeri olan başka bir kervan kabilesinin yanına gider. Onlara: ”Gücü kuvveti yerinde, Arap soylu genç bir kölem var.Satın alır mısınız?”diye teklifte bulunur. Onlar evet deyince, Hz Nuayman, ”Fakat çenelidir(çok konuşur) Belki de size ben hürüm (köle değilim) diyebilir. Eğer bu sebeple onu geri verecek olursanız, şimdiden satın almayın. Yoksa bana karşı şımarıklığı artar. Malımı da çürüğe çıkarmayın” der. Onlar da ‘Hayır onu satın alırız’ derler ve Hz Süveybit’i, Hz Nuayman’dan on genç dişi deveye satın alırlar. Hz Nuayman,develeri önüne katıp götürür ve kervan sahiplerine Hz Süveybit’i göstererek : “İşte bu da benim kölem,”der. Bunu duyan Hz Süveybıt,”O yalancıdır, ben hür bir insanım,” dediyse de kervan sahipleri; ”O bize senin durumunu anlattı,”derler. Şiddetli itirazına rağmen boğazına bir ip takarlar ve Hz Süveybıt’ı çeke çeke götürürler. Hz Ebu Bekir gelince, durumdan haberdar olur olmaz hemen arkadaşlarını da yanına alarak, kervan sahiplerinin yanına gider. Develerini iade edip, Hz Süvetbıt’ı onlardan kurtarır. Bu hadise, daha sonra Rasülüllah’a da anlatılır. Rivayetlere göre,Rasülüllah ve ashabı, bu olayı hiç unutmadılar ve hatırladıkça güldüler