Ya la, bu hayatta profesyonel bir şekilde üzülmek istemiyorum. Sanki her şey yolundaymış gibi yapmak ne ki? İnsanız lan, üzülebiliriz, hüzünlenebiliriz. Bu dünyada neden ağlamak yasaklanmış? İçimizdeki tüm sıkıntıları mükemmel bir şekilde gizlemek zorunda mıyız? Yok artık ya! Hayat böyle değil işte... Sürekli mutluymuşuz gibi davranamam. Hani derler ya "Kahkaha atan insanlar en çok ağlayabilenlerdir", tam da öyle işte.