sesim zaten pek çıkmaz, hani bazen uzun süre sustuktan sonra biri birşey sorduğunda cevap verirken ses tonumuzu ayarlayamayız, sesimiz osuruk gibi çıkar ya, işte ben hep o ses tonunda konuşurum, anlattıklarım çok da matah şeyler değildir ama anlatmak isterim. tam anlatmaya başlayıp "iyiğ gidiyorsun oğlum, hadi şu son cümleyi de bağlarsan aklını alıcaksın onun" diye düşünürken karşımdaki "abi biraz yüksek sesle konuş, ne diyosun anlamıyorum" der. orospu çocuğu nasıl da r büyük bir rahatlıkla söyler bunu. başlarım en baştan "abi diyorum ki..." diye anlatmaya. o kadar silik bir insanım ki kurduğum cümlelerde doğru düzgün özne byoktur. özne ortaya çıkmaz, özne bile kaçıp sakalanır, gizli öznedir. dolaylı tümleçle, zarf tümleciyle kur cümleni, anlat anlatabilirsen derdini.
hafta sonu bütün bu olanlara rağmen bengüye onu sevdiğimi söylemeye gittim. kim gitti? ben gittim (gizli özne/ben). yarrağımı gittim.
bugün minibüste bile şoför "birader sen geç buraya otur da yer açılsın" diyerek para kutusunun yanına, minibüstekilere karşı seni oturttuğu zaman zor duruma düşüyorsun, insanların yüzüne bakamıyorsun, bengü'nün suratına nasıl bakıcaksın?
Yalnız sesim değil, tipim de siliktir. normal adamım. Bana benzeyen binlerce insan var sokakta... Hiç dikkat çekici bir suratım yok. 'Sokaktan adam geçti bir tane' deriz ya, özelliksiz adam, başında herhangi bir sıfatı olmayan adam, işte ben oyum. dümdüz adam! Bu özelliksiz suratımın işe yaradığı da oldu tabi. Okul hayatımda ve askerlikte çok rahat ettim. Hiç hoca ve ya komutan bana kafayı takmadı. Nasıl taksınlar ki ismi bile ezberlenmeyen, hiç ismiyle hitap etmedikleri, en fazla 'evladım' ve ya 'oğlum' diye çağırdıkları, hayatlarında hiç iz bırakmadan gelip geçen biriyle kim, niye uğraşsın ki...
umut sarıkaya bloguma hepinizi beklerim .d henüz gelişme aşamasında ama blog
