Daha 10 yaşındayken babamı kaybettim. Evin en küçüğüydüm, aileye bakacak bir abim vardı. Üstüme almamam gereken saçma sapan sorumluluklar aldım. Görünürde bir şey yoktu... Ama küçük yüreğim de büyük fırtınalar kopuyordu. Kafamda binlerce düşünce gün geçtikçe çoğalıyordu acım. Halbuki geçmesi gerekiyordu değil mi? Kafam hep sorunlarla meşguldü. Hastalıklar peş peşe geldi dayanmaya çalıştım. Birilerine destek oldum hep... Bu sene okulu bıraktım. 4 kardeşiz ve ailenin yüz karasıyım ben abim ablalarım okudu ama ben bıraktım okumadım. Kendimden nefret ediyorum, yaşamak falan zaten boş... 17 yaşındayım ama bittim ben tükendim !
Bir şiirde diyordu sanırım 'Sizin hiç babanız öldü mü? Benim bir kere öldü mahfoldum.'
Çok doğruymuş
babaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa babaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa nereye gittin nereye
