O kadar kendimi empati yapmaya çalışıyorum ki, göğüslerime ağırlık bağlıyorum ve gün boyu sallandırıyorum. Sadece birkaç saat sonra belimdeki korse beni terletmeye başlıyor ve kendimi çaresiz hissediyorum. Annemi arayarak "Neden bana bunları öylece bıraktın?" diye soruyor, üzgün bir şekilde duygularımı paylaşıyorum. Ama onun verdiği cevap her zaman aynı : "Sana anlatan ne var? Ölürsün ama doğum yapacaksın!"