hayata dair tum hislerimi kaybettigim zamanlar lise 2-3 civarini bulur. ondan oncesinde cocuk oldugum halde sikindirik de olsa ask, sevgi, baglilik, korku, nefret, heyecan, hirs gibi cogu insani duygulari hissederdim. belirttifim zamanlardan itibaren bu yetiyi bir daha geri gelmemek uzere kaybettim. tam bir ota donustum. hayata ve yasanilanlara dair hicvir sey hissedemiyorum.
bu ozelligini henuz kaybetmemis olanlara verecegim yegane ogut sudur ki, bu ozellik hayattaki en buyuk kaynaginizdir. hala bir seyler hissedebiliyordaniz emin olun yasamak icin en buyuk sebebiniz budur. gercek anlamda yasamajtan bahsediyorum tabi, sozde ben de yasiyorum amina koyum. bi bardak daha doldurayim