4a15 sıra numarasıyla ve 2399 kişiyle
birlikte o muhteşem portrede küçük
bir nokta olduğum güzel şehrim. içeri giren herkes, sanki önceden
defalarca provası yapılmış gibi, sanki
ilk kez ve hasbelkader biraraya
gelmemişler gibi alana girip yerlerini
aldılar.
kırık ayağındaki alçının beyazını siyah torbayla örten genç kız da, ayakta
kalmaktan tansiyonu düştüğü halde
yerinden ayrılmayı reddeden amca da
ve yere düşmesin diye o amcanın dört
yanından onu sıkıştırıp ayakta tutan
gençler de aynı disiplin ve gururla oradaydılar.
alanın dışında kalanların alkışları,
muhteşemsiniz bağırışlarına rağmen
içeride çıt çıkmıyor, herkes soluksuz
şekilde saygı duruşunda duruyordu. hiç kıpıdamadan durduğumuz bir
sırada ellerimle yanımdaki eşimin
ellerini arayıp buldum. sanki bir
büyüyü bozacakmışım gibi korkarak
ve etrafımdaki binlerce insandan
utanarak yüzüne baktım. o an anladım ki yeryüzündeki
hiçbirşey o gözyaşları kadar küçücük
görünüp bu kadar görkemli olamaz...