Çok yalnızmış kendine bir eş sıcak bir kucak arıyormuş ama iğrenç olduğu için hiçbir kurbağ onu sevmiyormuş.
Diğer kurbağların dikkatini çekmek onları etkilemek için kas çalışmaya başlamış
https://i.imgur.com/gT0A5RS.jpg
Lakin kimsenin dikkatini çekememiş çünkü amk yaratığı çok çirkinmiş.
Sonra ortamlara girmek için ot içmeye başlamış amk
https://i.imgur.com/ADwST2M.jpg
götü başı dağıtmıştır anlaşılan ama yine yalnızdır yine yaraksızdır.
Yumutgan çaresiz bir şekilde depresyona girmiştir tutunacak bir dalı bile kalmayacak kadar yalnızdır
https://i.imgur.com/AqF0bFv.jpg
Çok sefildir artık sineklerden bile tat almaz olmuştur harmandır herkes sikişirken yumutgan yalnız kimsesizdir. Orospu olmaya karar verir en azından sikişecek bir erkek kurbağ yaşayacağı bir bataklığı olurdu ve kapadı gözlerini, açtı bacaklarını
https://i.imgur.com/rLRMTDE.jpg
kurbağa bacağı yerim her akşam domuz pastırmasıyla. domuz yediğim için godoş oldum domuz yiyen godoş olur çünkü. karısını kıskanmaz yeri gelince götünü siktirir.
olm uğraştığınız şeylere bakın ya amına koyim , işsiz orospu çocukları
cavcı kardeşim iyi sikmiş salağı kesin sinirden kaşlarını yolmuştur orospu cocugu.
@garipkelkeko: hocam siktir git kendine başka bulaşacak adam bul artık sikimde değil bu sözlük ve içinde yazılanlar çizilenler vs.
gardaş kurbağa dişi mi? dişiyse o bacak ayırma pozisyonuna 31 çekecem ona göre. cevabını bekliyorum.
@mauro icardi: öyle deme üzülüyorum kurbağda olsan sende bir canlısın
Özgecan’ı öldürenlerden birinin fotoğrafına bakıyorum. Pislik akıyor masama. Kalkıp elimi yüzümü yıkıyorum. Gazeteler tuvalet kâğıdı, televizyonlar köle pazarı. Fotoğraftaki yağlı yüzde gurur. Ailelerinin, testisi var diye kutsadığı zavallılar. Başkasının yoluna dev durmaya çalışan cüceler. Evrimi tamamlanmamış insanlık... Ana bir bacı iki, gerisine salla şeyi şiarı. Yaşayan ölüler. İnsanlığa değil erkekliğe büyüyenler. Sünnet olduğu vakit düğün eylenip “ne canlar yakacak bizim oğlan” diye övünülmüş horozlar. Tek şakaları birbirinin kıçını ellemek olan, çeşitli oyunlarda ceza niyetine “anne” sayılan, bacak arasından top geçince namus gitti diye ayıplanan, otobüste metroda arkasından biri değdirecek mi diye bekleyenler, tek korkusu arkası olanlar...
Bakıyorum fotoğrafa. Olayın detayını bilerek öğrenmedim. Özgecan’ı öldürüp yakmaya çalıştıklarını biliyorum sadece. Yüzleri yok, yüzleri olmaz hiç. Birbirine çok benzeyen kara kalabalık. Her yere birlikte giderler, yalnız kalacak güçleri yoktur çünkü yalnız kalınca insan içini dinler. Kızdıklarına deli, o…pu, i..e diyenler. Başkalarının acısını bir gün olsun anlamamış kalp hastaları. Çok korktukları için bağıranlar; hep haklı, hep alacaklı çıkmak isteyen sağa ekli sıfırlar; oyları dışında var olmayanlar.
Bir gazete yazarı, “kessinler seslerini” demiş; kayıp insanlık, tenzilatlı aydınlık, endeksli vicdan. Pembe otobüs demiş biri. Mini etek demiş başkası; Yeni Türkiye’de kaldırım taşı, ördek ve damacana düzmeye kalkan var; onlar da mı mini etek giyer? Buraya yepyeni bir şey lazım diyorum. Bırak taşsın kalabalık, konuşsun kadınlar. Kadınlar yürüsün, biz susalım. Bu kokuşmuşluğun üstesinden onlar gelecek, en çok onlardan korkuyorlar. Çünkü kadın güç; kadın kusursuz; kadın, yaratan. Kadınlar doldursun bırak sokakları. Onlarsa çocukları sadece evlenmek için seven bir damla karanlık. Gelin damat manyakları. İnancına esir olanlar.
Bakıyorum fotoğrafa. Bunca ölümü taşıyamamanın acısı. Bir yanda Berkin var, Ali İsmail, Medeni, İbrahim Aras, Münevver... Öte yanda Türkiye’nin kadınlar ve organları hakkında en çok konuşan iktidarı. Hamile kadın dışarı çıkmasın ifrazatıyla ilmi kuvvetli âlimler. Hamile kadın görünce taşıdığı candan çok, bu kadın sevişmişti diye düşünen çapsızlık. Vajina demeye utanırken sübyancılığa tek söz edemeyen silikler. “Arabada beş evde on beş” diye şarkı söylenen düğünlerde eğlenen karanlık... Kadınları çiçek sananlar. Henüz ana olmadan kimsenin ayağına cenneti seremeyenler. İçinden çıktıkları kadının diz kapağından tahrik olan çamur tacirleri. Kaynanamı mayoyla görsem bir şey olur mu diye televizyona mesaj atan tuhaflar. Aklını başkalarının sevişmesine takmış değişikler. Abisinden, babasından çocuk doğuran çocukların iki rakamlı oranı. Bunca din kültürü ve ahlak bilgisine karşın hep ahlaksızlık, hep ölüm, hep sığlık. Gelinlerin belindeki kırmızı kurdele. Çocuğun pipisini telefonuna arka plan yapan yılgınlık. Hiç âşık olmamış kıl kalabalığı, dövme yaptırmamış, bir şişeyi iki kişi ortak bitirmemiş, aşk mektubu yazmamış, türkülerde ağlamamış, çiçek ekmemiş, Nâzım Hikmet’ten, Yaşar Kemal’den, Sabahattin Ali’den tek satır okumamış mutluluk; hiç defter tutmamışlar, el ele tutuşup yanmamışlar hiç, sinemada öpüşmemişler; bir insanın, bir kadının tenine tapınak gibi yüz sürememişler. Renksizler. Bir gecede cahil kaldık martavalına inanıp Acunlarla hayat boyu cahil kalan saray temizlikçileri...
Fotoğraftaki bu korkunç suratta Özgecan’ın yaşamaya tutunan tırnaklarının izleri var, son izler... Gelgelelim görmedikleri Kabataş’taki bacılarını görmüşçesine koruyanlar sus pus. Ölümde bile taraf olunan bölünmüş ülke. Nar’ımın deli güzel kaşlarına, gece kirpiklerine bakıp içi acıyan; ayakkabılarımızın yan yana durduğu kapı önünde gelecek zamanı düşünen ben, bir babanın “meleğimin üzerine toprak mı atacaksınız şimdi” deyişini düşünüyorum. Buna dayanamıyorum. Bir babanın üstündeki gömleğinin temizliğini, ütüsünü, saçının akını... Dağları ağrıyan yanı bilirdim toprağın eskiden, baba olduktan sonra bereket olduğunu anladım. Dağları düşünüyorum; kuşları, toprağın yücesi ağaçlarda köklerin nasıl da derine saplandığını, ağacın kökle övünmediğini; evladını iki üç yeni zaman pisliği yüzünden toprağın altına koymayı, toprağın bunu nasıl kabul ettiğini, iyi bir Tanrı’nın bunlara nasıl razı geldiğini... Verdiği tek tepki, “cenaze namazında tabutu kadınlar mı taşır” cümlesi olan safrayı düşünüyorum. İnsanın ölümüne, ibadethaneden, bayraktan, düzenden, devletten daha çok değer veren yokluğu... Onları Gezi’de de görmüştünüz, tanıyorsunuz; Deniz’de, Erdal Eren’de, Kaypakkaya’da, Mamak’ta, Mahir’de, Diyarbakır’da... Bunlar torunları onların.
Fotoğrafa baktıkça gözümün ışığı gidiyor. Öfkem büyüyor. Hapis diyorlar: Neye yarayacak, kaç tanesini? İdam: Türkiye’de tecavüzden idam edilen var mı hiç? İşkence: Başka bir şey lazım yenisinin boyası dökülmüş, eskisi çoktan bitmiş bu Türkiye’ye, bambaşka...
Katilin, berber diye Şangay kerhanesi gibi tuhaf, karmakarışık duvar kâğıtlarıyla örülü bir yerde; kanlı dolma parmaklarıyla yaptığı parti işaretine bakıyorum. Gözlerindeki o boş gurura. “Adamın dibisin baba” demiştir birileri, “sıkıntı yok kardeşim” demişlerdir sırtını sıvazlayarak. Kardeşim yok, kimsem yok, sıkıntıyım burada, yapayalnızım. Erkek olma maceramda kırk yılı bu pisliğin içinde devirdim, utandım, küçüldüm. Kedi düzerken tırmalamasın diye tırnaklarına ceviz kabuğu takmayı önereni bile gördüm. Artık gözlerimi kapayabilirim. Artık bu ülkeden sonsuz utanabilirim sevgili Özgecan. Bizi bağışla ne olur, bağışla hepimizi...
@biggie: sigara içiyordum okurken bir fırt bile almadım ağzımda söndü sigara
