@jack: senin testinden bıktım artık amına koyayım. bir anımı anlatayım da moralim düzelsin.
lise zamanlarımda okulun bahçesinde oturuyorduk arkadaşlarla. birden yanımızda duran bi çocuk beklediği şeyi söylemek için konuştu: "benim de sizinle takılacak arkadaş aradığınızı duydum". biz de tamam dedik, laf olsun diye yanında bıraktık. aynı günün akşamında çocuğa bir bildirim geldi ve acil gitmesi gerekiyormuş. ne kadar çok acelesi olduğunu söylüyordu ama nedenini açıklamadan koşturup gitti.
ertesi sabah okula geldiğimizde ise başka öğrencilerden duyduk ki, gece yarısı bir hırsızlık olayı olmuş ve bu çocuk yakalanmıştı. sonradan öğrendik ki, belirli dönemlerde iş bulup çalışarak yaşayan tek anne olan annesi hastalanmış ve paraya ihtiyaçları varmış. o gece evde para bulduklarını görüp kullanmak zorunda kalmışlar ama ertesi sabaha kadar polis tarafından yakalanmalarına neden olacak şekilde deliller bırakmışlar.
bizimle tanışarak ona yardım edebilecekmişiz gibi davranması aslında umudu için sadece yalnızca bir yolculuktur diye düşündüm. bazen insanların yalnızca umutlarının var olduğunu, gerçeklerin de acımasız ve zor olabileceğini hatırlatmalıyız.
ihtiyacın olan bir şey belki de sadece bir arkadaş
