insanın kendi değersizliğinin farkına vardığı üstün bir bilinç ve öz farkındalık durumu.
insanın kendi değersizliğini abarttığı saçma bir kabızlık durumu.
hava değişiminden midir nedir şu 4 gündür bünyemi meşgul etmekte bu durum.
kadınların ayda bir o malum dönemleri gibi, bir anda bünyeme gark etti. hiç bir şeyden tad almıyor ve hiç kimseyi çekemiyorum bir nebzeden fazla. daha önce görmediğim - önemsemediğim her küçük ayrıntı şu an benim için salt bir mutsuzluk sebebi.
uykuyu hiç sevmememe rağmen günlerdir uykulara doyamamacasına beni yataktan kaldırmayan garip bir durum.
spor yapmak ve taze besinler tüketmek aşmakta yararlı oluyor dediler. bu durum daha da bir depresyon sebebi; zira ne spor yapacak zamanımız ne de bize taze doğal besinler hazırlayacak sevgilimiz, eşimiz var.
annenin yaptığı suluköfte ve verdiği "gez dolaş yevrum açılırsın" tavsiyeleri de pek işe de yaramıyor, tam aksine darlıyor.
diyeceğim odur ki bu depresyon helyum mert kafalarına ulaşmadan çözülmesi gereken bir bela.
ve tek ilacı zaman, belki biraz esrar. her ikisinden de mahrumsanız bu şekilde yaşamak dışında yapabileceğiniz bir şey yok..
östrojen denen meret böbreküstü bezde durduğu gibi durmuyor işte gençlerin haline bak. yazık.
@hande yenerin oglu: erkekte de var ama az, lakin bu dönemlerde erkekte daha fazla salgılanıyor. eğer yeterince uzun süre depresyonda kalabilirseniz ev yapımı şahane memişleriniz olabilir, belki de am, kimbilir.
@mauro icardi: yeteri kadar ilgi göstermiyorum bu aralar sana ondan olmuştur aşkım ^^
@hadibeyler: mehehe ben de sana ilgi gösteremedim cnm bi ara tiny yapalım birazdan misafirliğe gitcez dd
ulan majör depresif mi oldum günün yarısından fazlasında hissizim geri kalanı üzüntü amk
Bunun sebebi şeker veya düşük testesteron. 1 haftadır sporu bıraktım, deli gibi baklava-borek yedim göt göbek büyüdü, karin kasım kayboldu. Sabahın 5i olunca uyanıp yaptığım hataları gözden geçirsem geliyor delimiyim neyim amk
ne yaparsam yapayım dönüp dolaşıp ağına düşüyorum. bir süre iyi oluyorum kendimi iyi hissediyorum. yapmam gereken, planladığım şeyleri yapabiliyorum ama sebepsiz yere yine depresyon karşıma çıkıyor ve aylarım bomboş geçiyor. yapılacaklar dağ gibi büyüyor bense hergün eriyorum. sanki yerçekimi kuvveti iki katına çıkmış gibi kımıldayamıyorum. iş yerinde son 3 ayda en fazla 4-5 saatlik iş yapmışımdır. neyse ki yaptığım şeyden kimse bir şey anlamıyor da çalışıyor numarası yapabiliyorum. tüm ömrüm böyle mi geçecek korkuyorum.
